हे कोण इथे निजलेले

दगडाच्या उशीला धुळीची खोळ ना
भूमीला बसे हादरा ,नियती हलवी पाळणा
सल्असळ पानांची होते, वारा गातो पाळ णा
रातराणीचे फुले डंवरती, त्यांची होते माळ ना
लुकलुकचाम्दान्या तय जणू डोळे मिचाकावती
तेवढ्याने का कोठे झोपा बाळांच्या उड़ती
जडावले डोंगर ,पापणीवरी केस गवतांचे
एकमेका भेटती ,गळामिठी सुटेल ना त्यांची
रात्र परी संपता संपता ,दव कोणीशिंपडले,
थेंबे पापणी ओलावता ,डोळे हळूच उघडले
सूर्यकिरण सोनेरी दिसता तेही चमकले
किलबिल पक्ष्यांची सारया ऐकुनी कोणी हेलावले
निद्रित होती सारी सृष्टी ,नव्हती कसली भीती
उजाडताना परी म्हणाली,भ्याले बाई मी किती
बाळे माझी दिसेनात ती,काय केले उपद्व्याप
धूर आकाशाला भिडतो ,जळतेमाता ,दू:खी बाप

अपुला भारत एक

बंध गुलामीचे तुटले ,तरी राहिला एकच धागा
राष्ट्रकुलातून अंग काढता ,परंतु तुटला तोही धागा
अठवण परकी साम्राज्याची , पुसून गेली पूर्णपणे ,
भारत स्वतंत्र प्रजासत्ताक होता वाटे आम्हा काय उणे
एकसंघ जरी भारत होता ,जुळली होती काय मने?
शंका अजुनी मनात येते ,गाजर पुढती कसले होते ?
स्वतंत्र होता ,करू या आपण ,रचना भाषावार ही
भुलाविन्यास कुणी होते ,विसरलो आपण ते नाही
पोटीरामुल्लूचा जीवच गेला उपोषणाला बसाला असता
तेलंगणाला हो म्हणण्याविन उपाय मग राही कोणता
सुरु जाहले तुकडे पडणे,जो उठला तो मातृभाशेचा दावी बडगा
मुंबई प्रांतातून मराठी वेगले करण्यासाठी झाला ग़लगा।
चळ्वळ दडपून टाकण्या,झडल्या फैरी, हुतात्मे झाले एकशे सात
जखमींची तर गणना नाही, भारत रडला दुनिया दाखवी दात्
आज पुन्हा ध्वजा तिरंगी ,करुन वंदना नम्रपणे
निश्चय करू या राष्ट्रभक्ती चा एकवतता आम्हा काय उणे .