माझी पहिली कविता

केवड्याला वेढून होती
एक नागीण झकास
गेली उठून नागीण
झाला केवडा भकास

अता तरी जागी हो

(महिला दिनाच्या निमित्ताने}
दिवस सुगीचे ,पीक झोदण्याचे
जो तो उद्याचे स्वप्न पहातो
उभारलेली सोन्याची कनसे
पाहुनी मनी लाई उभारतो

शेतांच्या मधुनी जाई पायवाट
त्यावारुनी चाले पहा कशी नीट
खेद्यातली नारी,कणसावनी तट्ट
लागे कोणाच्या नजरेची द्रष्ट

बाजूस कोणीनही पाहात
रगेल गड्याचा पडलाच हात
क्षणात झाले होत्याचे नव्हते
निष्पाप नारीचे सर्वस्व हरपले

युगायुगंची ही रडकथा
इतक्या वर्षांनी थांबली आता

जनांची निंदा सहन करीन
बालाला तशीच जन्म देइन
उभा करीन पुरावा ,डीएनए परीक्षा देउन
अपराध्याला शिक्षा करू दे शासन

तेव्हांच होइल माझे सांत्वन
पण तरीही स्वस्थ न बसेन
करीन जागी प्रत्येक बहीण
स्त्रियांच्या राज्याची हीच हो खूण