पवनपुत्र हनुमान

पूर्वेकडल्या डोंगरामधुनी उगवे सूर्यबिंब लाल ते
जन्मताची जे पवानापुत्र झणी धावे पकडायाते
निरागस असे बालक जरी ते ,सहजच उचालील सूर्य
भीतीने या सोडी इन्द्र तो महाकठिण ते वज्र
बालक परी महा पराक्रमी ते हनुवरी झेली वज्र,
परतुनी जाई अमोघ अस्त्र ते करुनी छोटा व्रण
युद्धाप्रसंगाचा झाला त्या ,अशा रीतीने अंत
वीराचे त्या तेव्हांपासुनी नाव पड़े हनुमंत

पण तरीही

पुढे चालू
ती करता करता घसरत जातो
मला वाटत की मी करतोय गाणं
खरं तर तो लोकांच्या कानावर
आघातच असतो ,आघातच असतो ।
(सौजन्य:.आमची शाखा कोठेही नाही -सह्याद्री वाहीनी)

पण तरीही

गाणे मला जमात नाही
ताल मला समजत नाही
रागदारी तर उमजतच नाही
असं सगळं आहे,पण तरीही--

मी गाण्यात गुंगतच जातो
कारण माझा कान ,गाण्याकडे असतो
अन याहून महत्वाच काय
तर बुडत्याचा खोलात पाय
या न्यायाने मी कधी कधी कविता करतो
पुढे वाचा