लपंडाव

अखंड तेवत एकच ज्योती
अंधाराला शोधत होती
जिथे जिथे ती जाइ तेथुनी
अंधार कसा तो जाइ निघुनी
अखेर एका खराब दिवशी
जेव्हां संपली तेलाची बुधली
तेव्हां त्या ज्योतीला कळाले की
लपला होता तो तिच्याच वातीखाली
क्षणांत येउनी पसरे भोवती
गिळून टाकी अवघी धरती
ठिणगीच्या रुपाने त्याला बघोनी
ज्योती परंतु त्याला म्हणाली
असशील जरी तू काळा तारा
विश्वामध्ये अगणित ज्योती भरल्या
एकामागुनी एक उगवती
तुलाच किंवा होता उपरती
होशील तूची तेजावर स्वार
विश्वाचा ह्या तारणहार